تو را در بدترین روزهای زندگی ام دیدم

 زمانی که درهر طرفم صفر و بن بست

عمیق به چشم می خورد آدمها گنگ و مه آلود نچسب به نظر می رسیدند.

و من به طرز نا خوشایندی بین افسردگی دردناکم گیج گیج می خوردم .

 رنجی مرا از درون می خورد. رنجی دائمی که جزئی از وجود من شده بود.

از صبح زود که از خواب بر می خاستم

 آغاز جنگ و مبارزه روزمره من بین

 موفقیت و ناکامی، رنج و خوشی بود.

تمام روز با همان حالت مسلط و مقتدری

که در سن16 سالگی به آن عادت کرده بودم

 و لبخند مسلطی که دیگران را مغلوب می ساخت

تکرار و تکرار... و شبها...

 وای که چقدر تنها و خسته و سرمازده  بودم.

و ازاعماق وجودم نیازمند محبت و گرما و گرما و ... مرتب در انتظار چیزی.

شاید عشقی که حتی آن را نمی شناختم.